Izabelle Rosier

Trudno jest określić jej charakter. Wszystko zależy od tego w jakim towarzystwie się znajduje i jak dobrze się ją zna. Na ogół jest do bardzo pogodna i wesoła dziewczyna. Wiecznie przepełniona masą energii. Dużo mówi, czasami buzia jej się nie zamyka. Jest otwarta dla ludzi. Nie lubi samotnie spędzać czasu, choć niestety i tak często to robi. Łatwo nawiązuje znajomości, ale trudności sprawia jej nawiązywanie przyjaźni. Być może wiele z was nie dostrzega dużej różnicy między nawiązywaniem znajomości i przyjaźni, jednak biorąc pod uwagę jej życie ma to ogromną różnicę. Izka nie lubi prowadzić konfliktów. Dlatego też jest dużo osób, które ją lubią i nie przeszkadza im jej towarzystwo. Niestety sytuacji wygląda tak, że mimo to nie ma wielu takich prawdziwych przyjaciół i nie potrafi ich zdobyć. Żyje myślą, że nie jest warta tego, by ludzie poświęcali swój czas specjalnie dla niej. Jednak tylko nieliczni mogą dostrzec to podejście do świata. W większości ludzie ją otaczający myślą, że ona zawsze jest szczęśliwa, że wszystko jej w życiu wychodzi i że tak na prawdę nie ma żadnych problemów życiowych. Uważają, że nie ma ona czym się przejmować, że jej życie jest takie proste. Jest tak z prostej przyczyny. Izabelle nie lubi przy innych się dołować denerwować. Jeśli coś się dzieje, a jest w towarzystwie woli posiedzieć chwilę pomilczeć, a potem udawać że jest wszystko okej. nie chce by inni się nią przejmowali. Zawsze przychodzi jej myśl "Przecież nie obchodzą ich moje problemy. Po co mam się nimi dzielić?". Zawsze w towarzystwie próbuje wyglądać na zadowoloną i bezproblemową. Łatwo jest z nią dojść do porozumienia. w swoim towarzystwie na prawdę wydaje się być energiczną osobą i w pewien sposób szaloną. Przy znajomych a w samotności lub z najbliższą jej osobą zachowuje się całkowicie odmiennie. Ta dziewczyna ma w pewien sposób problem z wyrażaniem publicznie swoich negatywnych emocji. Nawet jeśli ma już szanse powiedzieć komuś prosto w twarz co jej przeszkadza, jaki ma na prawdę z tą osoba problem to tego nie zrobi, bo po prostu nie potrafi. Mimo, że już tyle myśli, gotowych scenariuszy na obecną chwilę to wypowiada tylko parę słów, by zakończyć spór. Czasami tego żałuje, bo chciałaby potrafić wykrzyczeć to co myśli. "Jeśli nie masz nic miłego do powiedzenia, lepiej nie mów nic"- niby najlepsze rozwiązanie, ale potem w samotności trudno jest znieść myśl, że choć miało się szanse nie wyraziło się tego co się czuje. Bella uwielbia pomagać innym. Często jest tak, że wspiera innych psychicznie, pomaga im rozwiązać życiowe problemy. Potrafi ludziom przemówić do rozumu i przywrócić prawidłowy tok myślenia. Jednak w tym wszystkim jest i minus. Tak przejmuje się problemami innych, że nie ma czasu na rozwiązywanie swoich. Można rzec, że to w taki sposób ucieka od swoich problemów. Zapomina o nich poprzez pomaganie innym. Jednak przypomina sobie o nich kiedy jest już za późno lub jest bardzo mało czasu na ich rozwiązanie, co wiąże się z wieloma przykrymi rzeczami i załamaniem psychicznym. Nie wiem czy to dobre określenie, ale wiele osób twierdzi iż ma ona kompleks niższości, mimo jej pogodnej osobowości.

Zapewne spodziewacie się czegoś niespotykanego lub niezwykle fascynującego w historii panny Izabelli. Jednak niestety muszę was rozczarować. Jej historia jest po prostu jedną z najzwyklejszych i zapewne najnudniejszych. Mimo to wypada opowiedzieć o jej życiu co nieco.
A więc przenieśmy się ileś tam lat wstecz. Zacznijmy od tego, że dziewczyna urodziła się w Kanadzie. Jej rodzina nie jest bogata ani też biedna. Pieniędzy nigdy im nie brakowało jednakże nie znaczy to, że każda jej zachcianka była spełniana. Ogółem to miała wesołe dzieciństwo. Było przepełnione wieloma przeróżnymi przygodami. Zawsze na jej podwórku znalazł się ktoś z kim mogła się bawić. Najbardziej zapamiętanymi zabawami było zakładanie podwórkowego klubu i tworzenie różnych baz, bo przecież klub musiał mieć jakieś położenie. skończyło się na tym, że klub umieszczono w piwnicy. Większość dzieciństwa tam spędzała z przyjaciółmi.
Do przedszkola chodziła tylko przez rok, bo tak późno do niego trafiła. Wcześniej opiekowali się nią dziadkowie i to p ich śmierci wysłano ją do przedszkola. Miała się tam z kim bawić, jednak nie zdążyła tam zawrzeć jakiś długotrwałych przyjaźni, ponieważ rodzice wybrali jej szkołę podstawową do której prawie nikt z jej przedszkola nie szedł. Przedszkole do którego chodziła było na drugim końcu miasta, ponieważ jej mama niedaleko pracowała. Natomiast podstawówkę wybrano jej tą, która była najbliżej jej domu.
W podstawówce było jej wręcz bajecznie. Oczywiście pomijając fakt, ze się prawie w ogóle nie uczyła. To właśnie tam zdobyła przyjaciółkę, z która była nierozłączna aż do końca gimnazjum. Od początku podstawówki do końca gimnazjum uczęszczała do szkoły muzycznej, bo jej rodzicom się tak zachciało. Uczyła się gry na skrzypcach. Kiedyś tego nie znosiła, ale gdy już nie musiała tego robić zaczęła chcieć i polubiła.
Chyba jedynym wydarzeniem, które negatywnie wpłynęło na jej życie i poczucie własnej wartości była przeprowadzka. Wcześniej mieszkała w średniej wielkości mieście gdzie miała mnóstwo przyjaciół. Tam zawsze wiedziała co może ze sobą zrobić. Nigdy się nie nudziła. Wiecznie otoczona przez przyjaciół prowadziła tam kolorowe życie. Jednak jej rodzice stwierdzili, że nie chce im się mieszkać w bloku na czwartym piętrze, bo właśnie tak mieszkali i stwierdzili, że pora na przeprowadzkę. Chcieli zamieszkać w domku jednorodzinnym. W związku z tym, że domki jednorodzinne w mieście były o wiele droższe niż w wioskach sąsiednich. Tak więc wybrali dom znajdujące się na jakiejś wiosce. Na początku Izka cieszyła się razem z nimi. Nie mogła się doczekać. W nowym domu miała większy pokój, mniej schodów do pokonania i ogółem mieszkanie w domku było czymś lepszym według niej. Jednak przeprowadzką ją uszczęśliwiała tylko przez pół roku. Próbowała się zaprzyjaźnić z nowymi kolegami z wioski, ale nie dała rady. Nie dlatego, że jej nie zaakceptowali, ale to ona nie zaakceptowała ich. Po prostu ją denerwowali i nie chciała się z nimi męczyć. Z dojazdami do miasta był często problemy, przez co nie często widziała się z przyjaciółmi, którzy powoli zaczęli o niej zapominać. Izabelle zaczęła się robić mniej towarzyska. Odczuwała mniejsza potrzebę przebywania z ludźmi. Stawała się samowystarczalna. Jednak była świadoma tego jaka się staje i to ją dobijało, a rodzice nadal oczekiwali, że zaprzyjaźni się z ludźmi z wioski. We własnym domu czuła się jak w więzieniu. Ograniczona i odcięta od przyjaciół. Często siedziała przed komputerem lub telewizorem. Jedyną zaletą tego samotnego życia było to, że polubiła czytać książki. Pierwszą książkę dobrowolnie przeczytała z nudów. W ten sposób minęło jej tak parę lat, aż w końcu udała się do tej akademii. W czasie gdy miała wolny czas siostra nauczyła ją podstaw gry na gitarze, a potem sama się szkoliła. Odnalazła swoją miłość do muzyki i przybyła do akademii by spełniać marzenia. Marzenia o karierze muzycznej i nowych przyjaźniach.

Teresa - Matka Izki. Z zawodu jest nauczycielką. Pogodna osoba. Pracowita i bardzo odpowiedzialna.
Andrew- Ojciec Izabelli. Z zawodu zajmuje się hydrauliką. Jest zabawny, pracowity i bezstresowy.
Caroline- O 12 lat starsza siostra Izki. Ponoć Izjka jest jej kserem, choć sama nie dostrzega podobieństwa. Caroline jest pogodna, spokojna, cierpliwa i pomysłowa. To ona zainspirowała Izkę do gry na gitarze.
Mathew- O 12 lat starszy brat Izabelli - brat bliźniak Caroline'y. Marudny, ale i tak kochany starszy brat. Niesamowity kucharz i tancerz. Uwielbia narzekać, ale i tak jest pracowity, troskliwy i odpowiedzialny.
Alexandra - O 14 lat starsza siostra Belli. Nerwowa, ale i tak wesoła dziewczyna. Po prostu sama miewa szalone pomysły, ale lepiej jej nie denerwować, bo wtedy strach się bać.

~ gra na gitarze
~ gra na skrzypcach
~ pięknie śpiewa
~ lubi oglądać anime
~ lubi czytać
~ lubi gry komputerowe
~ lubi wszystko co jest w klimacie fantasy
~ nie lubi zapachu skoszonej trawy co ponoć jest dziwne
~ ma arachnofobię
~ boi się burzy, czego się wstydzi
~ nie lubi koloru różowego
~ marzy o tym by przebiec się po plaży nago