Fardau Norgaard

Niepozorna. Przede wszystkim niepozorna. Niepozorna cholernie. Kiedy ja poznałem, sądziłem, że to kolejna naiwna dziewczynka, marzycielka, baletnica. Wszystkie baletnice takie są, prawda? Grzeczne. Ułożone. Wzorowe córeczki, oburzające się na każdą wzmiankę, która ma jakiś podtekst. A ona... Ona się nie oburzyła. Może myślałem stereotypowo, ale ona te stereotypy rozwiała. Sprawiła, że przestałem uważać każdą mocniej opaloną dziewczynę za solarę, każdego chłopaka w rurkach za geja, a osobę trenującą balet od szóstego roku życia, za porządną.

Wypracowała sobie metkę. Metkę delikatnej i nieco zabieganej od natłoku obowiązków, zagubionej jeszcze w świecie dziewczyny. Nie było to trudne, bo wygląd ma wręcz anielski - kto posądziłby ją o jakikolwiek zly czyn? Zgrywa nieporadną, a tak naprawdę kłamie w żywe oczy. Tak właśnie! Naczelna kłamczucha. Nie unika przy tym kontaktu wzrokowego. Czasem robi to dla własnych korzyści, czasem dla zabawy. Kłamie kiedy tylko nadarzy się okazja - gdy zapytasz ją o godzinę, powie, że rozładował jej się telefon. Na pytanie, co robiła wczoraj, bez oporów odpowie, że ćwiczyła w sali gimnastycznej, choć przecież wcale tak nie było. Nieważne komu, nieważne gdzie, nieważne w jakich okolicznościach. Nie powie prawdy. Musi wszystko jakoś ubarwić, koloryzować, dodać coś od siebie. Nie będzie trzymać języka za zębami, więc nie jest dobrym powiernikiem sekretów. Które, tak swoją drogą, uwielbia. Lubi wiedzieć więcej niż inni ludzie, lubi znać sytuację, o której mówi cała szkoła, od podszewki, a i sama nie ma nic przeciwko byciu w centrum uwagi. W końcu nieważne, co ludzie o tobie mówią, ważne żeby mówili!
Choć irytują ją zadufane w sobie osoby, sama taka jest. Ona przecież może, jej wolno wszystko! Konsekwencje? Skłamie. Zrobi słodką minkę, przeprosi, choć w środku będzie ją skręcało z nudów i proszę - oto jest niewinna! Równie łatwo przychodzi jej oszustwo. To nic wielkiego, podmienienie kart w grze czy chociażby wejście do klubu z fałszywym dowodem. Nie jest wyrafinowaną złodziejką ani nic w ten deseń, bo pieniędzy ma jak lodu, zresztą wszystko to dzięki mnie. Sam wprowadziłem ją w ten świat i wcale nie żałuję! Fardau jest dilerką. Sprzedaje narkotyki i świetnie się do tego nadaje - słodka, ale potrafi pokazać pazur, gdy ktoś jej mocno zalezie za skórę. Nie utrzymuje z kupującymi kontaktu, nie chce mieć z nimi nic wspólnego, a znajomym nie sprzedaje. Tak jest dobrze, bezpiecznie.
Niby taka kłamczucha, ale jednak bywa bardzo głupiutka! Zdążyłem to zauważyć, kiedy chciałem się z nią założyć. Powiedziała, że nie cierpi zakładów, ale udało mi się ją do tego nie tyle sprowokować, co zwyczajnie podpuścić. Kłamie garściami, a sama jest łatwowierna! Do tego niepohamowana gaduła, jeśli już się za coś weźmie, pracuje nad tym całą sobą. Jest wszechstronna, ma wiele zainteresowań, jednak to właśnie balet pochłania ją najbardziej. Taką zna ją świat - sympatyczną, roześmianą, wiecznie mającą coś do zrobienia. Taka jest w istocie, nie przybiera bowiem żadnej maski, a jedynie skrzętnie ukrywa swoje minusy. Jednak nie jest dwulicowa, a i uważam, że całkiem mądre z niej dziecię, choć czasami ma zbyt olewniczy stosunek do wszystkiego wokół. Po co ma się czymkolwiek przejmować? W razie czego skłamie!

Zacznijmy może od tego, jak poznali się jej rodzice. Johanna - Finlandka z krwi i kości - miała dwadzieścia lat, kiedy zdecydowała się rozpocząć życie na własną rękę. Znalazła pracę i jakieś mieszkanie, powoli wspinając się na coraz wyższe szczeble swojej kariery. Nie wiadomo, w jaki sposób udało jej się to tak szybko - przepracowała zaledwie cztery miesiące, kiedy szef zdecydował się wysłać ją w delegację. Z pewnością coś ją łączyło z jej pracodawcą, wszak po całym biurze krążyły plotki o ich rzekomym romansie. W każdym razie, w ramach ów delegacji Johanna wybrała się do Rosji. Tam również poznała Chestera Venge, w którym szybko zakochała się z wzajemnością i wiele nie myśląc, po zaledwie kilku miesiącach znajomości wzięła ślub. Została w Rosji, nie wróciwszy już do poprzedniej pracy. Wszystko było pięknie, a ona żyła w błogiej nieświadomości, że jej małżonek zdradził ją w rok po ich małżeństwie, czego owocem był syn. Chester zataił ten fakt, tak więc nie miała o niczym pojęcia. Dopiero kiedy po trzech latach ich sielanki na świat przyszła Fardau, pijany ze szczęścia Venge wrócił w stanie upojenia alkoholowego do domu i wówczas nazwał córkę "drugim dzieckiem". Wydało się, że Johanna nie była jedyna, a choć wszystko miało miejsce dwa lata przed narodzinami Fardau, ta nie mogła znieść myśli, że była okłamywana. Postanowiła wybaczyć mężowi i walczyć z uczuciem beznadziejności. Przecież kiedy okazało się, że ma syna, został z nią, więc musiał ją kochać... Jednak nie mogła długo wytrzymać w takim związku. Kilka miesięcy później twardo zażądała rozwodu i tak też się stało. Wciąż jednak kochała byłego męża, a żeby o tym zapomnieć, przeprowadziła się do niewielkiego miasteczka w Anglii, zwanego Dover. Tam znalazła nową pracę i ustatkowała się, sama radząc sobie z pociechą.

Fardau święta nie była już od małości, choć zawsze sprawiała takie wrażenie. Jej przygoda z kłamstwem zaczęła się już w przedszkolu, kiedy to wymyśliła sobie niewidzialnego przyjaciela i przekonywała wszystkie dzieciaki wokół, że tylko ona go widzi. Tamte były naiwne, więc wierzyły w każde jej słowo, a dorośli tego nie bagatelizowali, wszak była tylko dzieckiem - któż mógł przypuszczać, że ten nawyk wejdzie jej w krew? Mając sześć lat, udała się na pierwszą lekcję baletu. Spodobało jej się to niezmiernie, dziewczynki w pięknych sukienkach i baletkach, sunące delikatnie po gładkiej powierzchni salki. Wkrótce stało się to jej pasją, a ona dorastała. Kłamała przy tym bez końca, choć kłopoty jakimś dziwnym trafem zawsze zwinnie ją omijały. Zwykły fart? Możliwe, ale to sprawiło jedynie, że stała się zarozumiała. Co nie znaczyło oczywiście, że uważała, że w życiu wszystko przychodzi łatwo. Nienie, gdyby tak było, to nie musiałaby spędzać codziennie tylu godzin na trenowaniu czy nauce! Gdy miała szesnaście lat, zdarzyło się coś, co nie powinno mieć miejsca. Wpadka. Zdecydowała się na ten pierwszy raz ze swoim chłopakiem i... zaszła z nim w ciążę. Szokiem dla niej były dwie kreski na teście ciążowym, który wykonała dwa tygodnie później. Nie ma się jednak co nad tym rozwodzić, gdyż poroniła - szczęście w nieszczęściu. Matka się nie dowiedziała, więc mogła w spokoju skupiać się na pracy, a sama Fardau szybko się pozbierała, choć początkowo było jej ciężko. W każdym razie jej życie było pod każdym względem niemal usłane różami. Kiedy skończyła szkołę, złożyła wniosek na prestiżową uczelnię Art Academy (hehe) i właśnie rozpoczyna w niej naukę.

≈ Johanna Norgaard ≈ Finlandka. Kobieta, która potrafiła poświęcić karierę dla miłości, a która została okłamana i już nie potrafi zakochać się ponownie. Kocha Fardau całym swoim serduszkiem, a obecnie w całości oddaje się pracy, nie zapominając przy tym oczywiście o swojej kochanej córeczce.
≈ Chester Venge ≈ ojciec dziewczyny, którego nigdy nie poznała. Nie wie o nim nic, oprócz tego, że zdradził matkę z pewną kobietą, w wyniku czego ma brata.
≈ Grigori Douvall ≈ wyżej wspomniany, przyrodni brat!

Przede wszystkim balet! Można się domyślić po wydziale, że uwielbia ów taniec, który szybko stał się jej pasją. Potrafi przesiedzieć całe godziny w sali treningowej, do upadłego ćwicząc daną figurę. Oprócz tego kocha także muzykę - szczególnie podziwia ludzi, którzy ją tworzą. Czy to grają na jakimś instrumencie, czy śpiewają - każdy z nich niezwykle jej imponuje! Jak i wszyscy artyści zresztą. Podziwia ludzi, którzy mają własną pasję. Interesuje się lecznictwem, więc jeśli nie zostanie słynną baletnicą, to może uda jej się chociaż zostać lekarką i ratować ludzi.

≈ boi się klaunów - ma koulrofobię
≈ chciałaby nauczyć się grać na gitarze
≈ zwiedziła już Szwajcarię, Norwegię, Czechy i Hiszpanię
≈ więc można się domyślić, że kocha podróże!
≈ płynnie posługuje się językiem fińskim
≈ boi się, że zostanie starą panną
≈ dlatego chciałaby wyjść za mąż przed trzydziestką
≈ ma nerwicę natręctw - zawsze musi umyć ręce dwa razy, a nie jeden
≈ w domu ma również królika, choć generalnie nie cierpi zwierząt